Αυχενικό Σύνδρομο
Είναι η συχνότερη πάθηση της ανώτερης μοίρας της σπονδυλικής στήλης.
Το αυχενικό σύνδρομο, είναι ένα σύνολο συμπτωμάτων στην περιοχή του αυχένα που περιλαμβάνει αυχεναλγία, δυσκαμψία, αντανακλώμενο πόνο(κυρίως στην περιο χή των άνω άκρων, νευραλγία, πονοκέφαλο(ημικρανίες) και ζάλη.
Όλα τα ανωτέρω μπορεί να οφείλονται σε παθολογία των μεσοσπονδύλιων δίσκων(δισκοπάθεια), τους συνδέσμους, τα νεύρα τα οποία ενδεχομένως να πιέζονται απο κάποια κήλη στο μεσοσπονδύλιο δίσκο, τα αγγεία ή το νωτιαίο μυελο.
Οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις καθώς και η διάταση των μυών είναι κάποιες από τις αιτίες που μπορεί να προκαλέσουν αυχενικό σύνδρομο. O πόνος συνήθως είναι τοπικός (στον αυχένα), υπάρχει όμως πιθανότητα να νιώσουμε μούδιασμα ή να κάνει αντανάκλαση ο πόνος στο ένα ή και στα δύο χέρια.
Θεραπεία
Η αναλγησία, η εξάληψη των συμπτωμάτων και η σταθεροποίηση της αυχενικής μοίρας ειναι ο κύριος στόχος . Στην οξεία φάση, για παράδειγμα, συνιστάται η χρήση περιλαίμιου (κολάρο), προκειμένου να αποφευχθούν οι βίαιες ή υπέρμετρες κινήσεις στον αυχένα, ανάπαυση και λήψη παυσίπονων, αντιφλεγμονωδών και συχνά μυοχαλαρωτικών φαρμάκων.
Ανάλογα με την αντίδραση του ασθενούς μετά τη φαρμακευτική αγωγή, προτείνεται αναλγητική φυσικοθεραπεία, υπέρηχους, διαθερμίες, ηλεκτροθεραπεία ,μαλαξη κτλ, με σκοπό την περαιτέρω ανακούφιση του ασθενούς από τον πόνο και τη χαλάρωση της περιοχής από το μυϊκό σπασμό με τη βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος.
Μετά την επίτευξη της αναλγησίας εκτελούνται σταθεροποιητικές ασκήσεις στην περιοχή του αυχένα. Οι ασκήσεις αυτές έχουν στόχο τη βελτίωση της κινητικότητας του αυχένα και των άνω άκρων, που πιθανόν να έχουν επηρεασθεί και τη σωστή ενδυνάμωση των μυών γύρω απο τον αυχένα, με αποτέλεσμα την σταθεροποίηση της αυχενικής μοίρας και τη μειωση των πιθανοτήτων για επανεμφάνιση των συμπτωμάτων.
Ο ασθενής επιβάλλεται να βελτιώσει τον τρόπο ζωής του, έτσι ώστε να συμβάλει σε μεγαλύτερο βαθμό σε ένα πιό υγιές μέλλον. Αυτό μπορεί να το πετύχει με την σωστή τοποθέτηση του μπροστα στην τηλεόραση και τον υπολογιστή, να αποφεύγει συνήθειες που επιβαρύνουν την κατάσταση του και να εντάξει στη ζωή του την άσκηση.
Η κήλη που προβάλλει στο μεσοσπονδύλιο δίσκο, είναι λόγω φθοράς του ινώδους δακτυλίου που τον περιβάλλει, με αποτέλεσμα να προπίπτει στο νωτιαίο χώρο ο πηκτοειδής πυρήνας του δίσκου. Η αυχενική κήλη δίσκου εκδηλώνεται με πόνο στον αυχένα, δυσκαμψία, μείωση του εύρους κινήσεων του αυχένα, πόνο στους ώμους και τη ράχη, αισθητικές διαταραχές στα άνω άκρα (μούδιασμα, αίσθημα κρύου, ζεστού) και μυϊκή αδυναμία στα άνω άκρα. Ενίοτε εκδηλώνεται με ζάλη, αστάθεια, πονοκέφαλο και ίλιγγο με έμετο.
Στις περιπτώσεις αυτές ο ιατρός το θεωρεί απαραίτητο υιοθετείται η λύση της χειρουργικής αντιμετώπισης. Στην περίπτωση αυτή, ο εξειδικευμένος ορθοπεδικός σε συνεργασία με ειδικευμένο νευροχειρούργο έχει τη δυνατότητα – ανάλογα με την εκτίμηση της κατάστασης – να επιλέξει ανάμεσα σε διάφορες διαθέσιμες τεχνικές όπως η διαδερμική αποσυμπίεση κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου με laser (PLDD).
Κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου
Με δύο λόγια τι είναι και πως αντιμετωπίζεται η οσφυϊκή δισκοκήλη (κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου) ;
Η οσφυϊκή δισκοκήλη είναι μία πάθηση στην οποία πιέζεται ένα ή περισσότερα νεύρα από ένα κομμάτι φθαρμένου δίσκου στη σπονδυλική στήλη.
Εκδηλώνεται με πόνο και μούδιασμα στο πόδι. Η αντιμετώπιση είναι συνήθως συντηρητική, με ξεκούραση, φάρμακα και φυσικοθεραπεία. Σε ένα ποσοστό 5-10% ο πόνος είναι αφόρητος και επίσης προστίθεται μυϊκή αδυναμία (παράλυση) του ποδιού στα συμπτώματα. Στις περιπτώσεις αυτές η αντιμετώπιση είναι νευροχειρουργική, με τη μέθοδο της μικροδισκεκτομής.
Τι είναι ο δίσκος ;
Ο δίσκος (μεσοσπονδύλιος δίσκος) είναι ένα ελαστικό «μαξιλαράκι» ανάμεσα σε δύο σπονδύλους. Επιτρέπει στη μέση να εκτελεί τις κινήσεις της (κάμψη, έκταση, στροφή, πλάγιες κινήσεις) χωρίς να καταπονείται, επειδή απορροφά τους κραδασμούς. Αποτελείται από ένα σκληρό περίβλημα και το εσωτερικό του, που είναι ελαστικό και περιέχει πολύ νερό (σαν τσίχλα).
Τι σημαίνει «φθορά του δίσκου» ;
Με την πάροδο του χρόνου, ο δίσκος χάνει ένα μέρος του νερού που περιέχει (αφυδατώνεται). Άρα χάνει την ελαστικότητά του και μειώνεται το ύψος του. Το περίβλημά του εμφανίζει σταδιακά ρήξεις («σκάει» κατά τόπους) και το εσωτερικό του βγαίνει από το περίβλημα και πιέζει τα νεύρα. Αυτό μπορεί να συμβεί μετά από μία απότομη κίνηση (όπως όταν κάποιος σηκώνει ένα βάρος) ή και μετά από χρόνια καταπόνηση της μέσης.
* υπολογίζεται πως από την χρόνια αφυδάτωση των μεσοσπονδύλιων δίσκων, μετά τα 40 χάνουμε 1 εκατοστό σε ύψος για κάθε δεκαετία της ζωής μας. Αυτό εξηγεί την μικρή μείωση στο ύψος στους ανθρώπου μεγάλης ηλικίας.
Τι είναι η δισκοκήλη;
Ο όρος κήλη σημαίνει την έξοδο (ή αλλιώς την προβολή) του δίσκου μέσα στο σπονδυλικό σωλήνα και πίεση πάνω σε ένα ή περισσότερα νεύρα. Η κήλη μπορεί να συμβεί στον αυχένα, ή στην οσφύ (μέση) και πολύ σπανιότερα στη θωρακική μοίρα.
Τι προκαλεί η πίεση ενός νεύρου στη μέση ;
Μπορεί να προκαλέσει πόνο στο πόδι (ισχιαλγία) , μούδιασμα και ίσως παράλυση στο πόδι.
Σε σπάνιες περιπτώσεις, η μαζική πίεση πολλών νεύρων στη μέση, μπορεί να προκαλέσει αδυναμία και στα 2 πόδια, μούδιασμα στα γεννητικά όργανα και προβλήματα στην ούρηση (πχ ακράτεια), την αφόδευση και τη σεξουαλική λειτουργία. Η κατάσταση αυτή ονομάζεται ιππουριδική συνδρομή και χρειάζεται επείγουσα νευροχειρουργική αντιμετώπιση.
Ποια είναι η φυσική πορεία της οσφυϊκής κήλης μεσοσπονδυλίου δίσκου ;
Φυσική πορεία σημαίνει το πως εξελίσσεται μία πάθηση από μόνη της, χωρίς κάποια θεραπευτική παρέμβαση.
Η κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου στην οσφύ, ξεκινάει συνήθως με έναν πόνο στη μέση, μετά από μία απότομη κίνηση, άρση μεγάλου βάρους κλπ. Ο πόνος στη μέση σταδιακά μαλακώνει και μετά από λίγο καιρό, επανέρχεται, δηλ. παρουσιάζει υφέσεις και εξάρσεις.
Με την πάροδο του χρόνου ο πόνος μετατοπίζεται σε ένα πόδι. Συνήθως υπάρχει πόνος στα κεντρικά σημεία του κάτω άκρου (δηλ. το γλουτό, το μηρό και τη γάμπα) και μούδιασμα στα περιφερικά σημεία (τα δάχτυλα και το πέλμα).
Ο ασθενής βρίσκει ανακούφιση σε διάφορες στάσεις, πχ αν ξαπλώσει με κεκαμμένα τα γόνατα. Ο βήχας χαρακτηριστικά προκαλεί ή εντείνει τον πόνο.
Επίσης, σε κάποια έξαρση της νόσου αρχίζει και εμφανίζεται μυϊκή αδυναμία (παράλυση) στο πόδι. Δεν είναι σπάνιο ο πόνος να χάνει τη βαρύτητά του και να εντείνεται η παράλυση : ο ασθενής νιώθει καλύτερα από την υποχώρηση του πόνου, αλλά η αδυναμία χειροτερεύει.
Τέλος, η πίεση πάνω στα νεύρα της οσφύος μπορεί να προκαλέσει και διαταραχές από την ούρηση, την αφόδευση και τη σεξουαλική λειτουργία.
Με ποιες εξετάσεις μπαίνει η διάγνωση της οσφυϊκής κήλης μεσοσπονδυλίου δίσκου ;
Η διάγνωση σχεδόν πάντα μπαίνει από το ιστορικό και τη νευρολογική εξέταση της οσφύος και των κάτω άκρων.
Η επιβεβαίωση γίνεται με απεικονιστικές εξετάσεις : απλές ακτινογραφίες της οσφύος και μαγνητική τομογραφία.
Σε σπάνιες περιπτώσεις θα χρειαστεί νευροφυσιολογικός έλεγχος.
Πως αντιμετωπίζεται η οσφυϊκή κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου ;
Η αντιμετώπιση είναι συνήθως συντηρητική. Σε ένα ποσοστό 5-10% η αντιμετώπιση είναι νευροχειρουργική.
Ποια είναι η συντηρητική αντιμετώπιση ;
Η συντηρητική αντιμετώπιση περιλαμβάνει :
1. ξεκούραση στο κρεβάτι : μόνο για 2-3 μέρες. Περισσότερες ημέρες μάλλον κακό κάνουν παρά καλό
2. αποφόρτιση της σπονδυλικής στήλης : μη σηκώνετε βάρη, μη σκύβετε, μη στρίβετε. Μην περνάτε πολλή ώρα στην καθιστή θέση ή στο τιμόνι του αυτοκινήτου
3. δραστηριότητα : μπορείτε να περπατάτε όσο δεν σας ενοχλεί. Ο κολύμβηση με χαλαρό ρυθμό είναι η καλύτερη άσκηση, αρκεί το νερό να μην είναι κρύο. Το κολυμβητήριο είναι μία ιδανική λύση.
4. φάρμακα : ξεκινήστε πάντα από τα πιο απλά. Παρακεταμόλη είτε μόνη της είτε σε συνδυασμό με μυοχαλαρωτικά και ηρεμιστικά πχ κωδεΐνη. Δοκιμάστε τις μέγιστες δόσεις που αναγράφονται στο χαρτί του φαρμάκου. Αν δεν είναι αρκετά, δοκιμάστε τα αντιφλεγμονώδη, πάντα σε συνδυασμό με ένα φάρμακο για το στομάχι. Για ακόμα πιο μεγάλη ανακούφιση, υπάρχουν ενδομυϊκές ενέσεις των παραπάνω φαρμάκων. Σε επιλεγμένες περιπτώσεις, μπορεί να βοηθήσει η κορτιζόνη σε χορήγηση λίγων ημερών. Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα εγχύσεων αναισθητικών ουσιών και κορτιζόνης κοντά στην περιοχή που πάσχει.
5. φυσικοθεραπεία : με συνεννόηση με το φυσίατρο ή το φυσικοθεραπευτή.
Πότε έχει ένδειξη η νευροχειρουργική αντιμετώπιση ;
Η νευροχειρουργική επέμβαση έχει ένδειξη :
• όταν ο πόνος είναι αφόρητος και δεν αντιμετωπίζεται με συντηρητικά μέσα
• όταν έχει αρχίσει και παραλύει το πόδι. Χρειάζεται χειρουργείο τις επόμενες ημέρες.
• στην περίπτωση της ιππουριδικής συνδρομής. Σ’ αυτή την περίπτωση, το χειρουργείο πρέπει να γίνεται ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ.
Τι είναι η ιππουριδική συνδρομή ;
Ιππουριδική συνδρομή είναι μία επείγουσα κατάσταση κατά την οποία πιέζονται πολλά νεύρα μαζί στην περιοχή της οσφύος, από ένα μεγάλο κομμάτι δίσκου.
Κλινικά υπάρχει αδυναμία και στα 2 πόδια, αναισθησία τύπου σέλλας και προβλήματα στην ούρηση, την αφόδευση και την σεξουαλική λειτουργία. Συγκεκριμένα στην ούρηση παρατηρείται κατακράτηση ούρων ή και ακράτεια.
* η ιππουριδική συνδρομή μπορεί -πολύ σπάνια- να οφείλεται σε άλλα αίτια, εκτός από την κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, όπως όγκους της σπονδυλικής στήλης, αιμάτωμα κλπ.
ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ:
Α)ΜΑΛΑΞΗ
Β)ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΝΟ Κ ΕΛΑΧΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΣΤΟ ΝΕΥΡΟ:
Ασκήσεις mckenzie:
http://www.youtube.com/watch?v=B29zSFvlexs
Με δύο λόγια τι είναι και πως αντιμετωπίζεται η οσφυϊκή δισκοκήλη (κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου) ;
Η οσφυϊκή δισκοκήλη είναι μία πάθηση στην οποία πιέζεται ένα ή περισσότερα νεύρα από ένα κομμάτι φθαρμένου δίσκου στη σπονδυλική στήλη.
Εκδηλώνεται με πόνο και μούδιασμα στο πόδι. Η αντιμετώπιση είναι συνήθως συντηρητική, με ξεκούραση, φάρμακα και φυσικοθεραπεία. Σε ένα ποσοστό 5-10% ο πόνος είναι αφόρητος και επίσης προστίθεται μυϊκή αδυναμία (παράλυση) του ποδιού στα συμπτώματα. Στις περιπτώσεις αυτές η αντιμετώπιση είναι νευροχειρουργική, με τη μέθοδο της μικροδισκεκτομής.
Τι είναι ο δίσκος ;
Ο δίσκος (μεσοσπονδύλιος δίσκος) είναι ένα ελαστικό «μαξιλαράκι» ανάμεσα σε δύο σπονδύλους. Επιτρέπει στη μέση να εκτελεί τις κινήσεις της (κάμψη, έκταση, στροφή, πλάγιες κινήσεις) χωρίς να καταπονείται, επειδή απορροφά τους κραδασμούς. Αποτελείται από ένα σκληρό περίβλημα και το εσωτερικό του, που είναι ελαστικό και περιέχει πολύ νερό (σαν τσίχλα).
Τι σημαίνει «φθορά του δίσκου» ;
Με την πάροδο του χρόνου, ο δίσκος χάνει ένα μέρος του νερού που περιέχει (αφυδατώνεται). Άρα χάνει την ελαστικότητά του και μειώνεται το ύψος του. Το περίβλημά του εμφανίζει σταδιακά ρήξεις («σκάει» κατά τόπους) και το εσωτερικό του βγαίνει από το περίβλημα και πιέζει τα νεύρα. Αυτό μπορεί να συμβεί μετά από μία απότομη κίνηση (όπως όταν κάποιος σηκώνει ένα βάρος) ή και μετά από χρόνια καταπόνηση της μέσης.
* υπολογίζεται πως από την χρόνια αφυδάτωση των μεσοσπονδύλιων δίσκων, μετά τα 40 χάνουμε 1 εκατοστό σε ύψος για κάθε δεκαετία της ζωής μας. Αυτό εξηγεί την μικρή μείωση στο ύψος στους ανθρώπου μεγάλης ηλικίας.
Τι είναι η δισκοκήλη;
Ο όρος κήλη σημαίνει την έξοδο (ή αλλιώς την προβολή) του δίσκου μέσα στο σπονδυλικό σωλήνα και πίεση πάνω σε ένα ή περισσότερα νεύρα. Η κήλη μπορεί να συμβεί στον αυχένα, ή στην οσφύ (μέση) και πολύ σπανιότερα στη θωρακική μοίρα.
Τι προκαλεί η πίεση ενός νεύρου στη μέση ;
Μπορεί να προκαλέσει πόνο στο πόδι (ισχιαλγία) , μούδιασμα και ίσως παράλυση στο πόδι.
Σε σπάνιες περιπτώσεις, η μαζική πίεση πολλών νεύρων στη μέση, μπορεί να προκαλέσει αδυναμία και στα 2 πόδια, μούδιασμα στα γεννητικά όργανα και προβλήματα στην ούρηση (πχ ακράτεια), την αφόδευση και τη σεξουαλική λειτουργία. Η κατάσταση αυτή ονομάζεται ιππουριδική συνδρομή και χρειάζεται επείγουσα νευροχειρουργική αντιμετώπιση.
Ποια είναι η φυσική πορεία της οσφυϊκής κήλης μεσοσπονδυλίου δίσκου ;
Φυσική πορεία σημαίνει το πως εξελίσσεται μία πάθηση από μόνη της, χωρίς κάποια θεραπευτική παρέμβαση.
Η κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου στην οσφύ, ξεκινάει συνήθως με έναν πόνο στη μέση, μετά από μία απότομη κίνηση, άρση μεγάλου βάρους κλπ. Ο πόνος στη μέση σταδιακά μαλακώνει και μετά από λίγο καιρό, επανέρχεται, δηλ. παρουσιάζει υφέσεις και εξάρσεις.
Με την πάροδο του χρόνου ο πόνος μετατοπίζεται σε ένα πόδι. Συνήθως υπάρχει πόνος στα κεντρικά σημεία του κάτω άκρου (δηλ. το γλουτό, το μηρό και τη γάμπα) και μούδιασμα στα περιφερικά σημεία (τα δάχτυλα και το πέλμα).
Ο ασθενής βρίσκει ανακούφιση σε διάφορες στάσεις, πχ αν ξαπλώσει με κεκαμμένα τα γόνατα. Ο βήχας χαρακτηριστικά προκαλεί ή εντείνει τον πόνο.
Επίσης, σε κάποια έξαρση της νόσου αρχίζει και εμφανίζεται μυϊκή αδυναμία (παράλυση) στο πόδι. Δεν είναι σπάνιο ο πόνος να χάνει τη βαρύτητά του και να εντείνεται η παράλυση : ο ασθενής νιώθει καλύτερα από την υποχώρηση του πόνου, αλλά η αδυναμία χειροτερεύει.
Τέλος, η πίεση πάνω στα νεύρα της οσφύος μπορεί να προκαλέσει και διαταραχές από την ούρηση, την αφόδευση και τη σεξουαλική λειτουργία.
Με ποιες εξετάσεις μπαίνει η διάγνωση της οσφυϊκής κήλης μεσοσπονδυλίου δίσκου ;
Η διάγνωση σχεδόν πάντα μπαίνει από το ιστορικό και τη νευρολογική εξέταση της οσφύος και των κάτω άκρων.
Η επιβεβαίωση γίνεται με απεικονιστικές εξετάσεις : απλές ακτινογραφίες της οσφύος και μαγνητική τομογραφία.
Σε σπάνιες περιπτώσεις θα χρειαστεί νευροφυσιολογικός έλεγχος.
Πως αντιμετωπίζεται η οσφυϊκή κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου ;
Η αντιμετώπιση είναι συνήθως συντηρητική. Σε ένα ποσοστό 5-10% η αντιμετώπιση είναι νευροχειρουργική.
Ποια είναι η συντηρητική αντιμετώπιση ;
Η συντηρητική αντιμετώπιση περιλαμβάνει :
1. ξεκούραση στο κρεβάτι : μόνο για 2-3 μέρες. Περισσότερες ημέρες μάλλον κακό κάνουν παρά καλό
2. αποφόρτιση της σπονδυλικής στήλης : μη σηκώνετε βάρη, μη σκύβετε, μη στρίβετε. Μην περνάτε πολλή ώρα στην καθιστή θέση ή στο τιμόνι του αυτοκινήτου
3. δραστηριότητα : μπορείτε να περπατάτε όσο δεν σας ενοχλεί. Ο κολύμβηση με χαλαρό ρυθμό είναι η καλύτερη άσκηση, αρκεί το νερό να μην είναι κρύο. Το κολυμβητήριο είναι μία ιδανική λύση.
4. φάρμακα : ξεκινήστε πάντα από τα πιο απλά. Παρακεταμόλη είτε μόνη της είτε σε συνδυασμό με μυοχαλαρωτικά και ηρεμιστικά πχ κωδεΐνη. Δοκιμάστε τις μέγιστες δόσεις που αναγράφονται στο χαρτί του φαρμάκου. Αν δεν είναι αρκετά, δοκιμάστε τα αντιφλεγμονώδη, πάντα σε συνδυασμό με ένα φάρμακο για το στομάχι. Για ακόμα πιο μεγάλη ανακούφιση, υπάρχουν ενδομυϊκές ενέσεις των παραπάνω φαρμάκων. Σε επιλεγμένες περιπτώσεις, μπορεί να βοηθήσει η κορτιζόνη σε χορήγηση λίγων ημερών. Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα εγχύσεων αναισθητικών ουσιών και κορτιζόνης κοντά στην περιοχή που πάσχει.
5. φυσικοθεραπεία : με συνεννόηση με το φυσίατρο ή το φυσικοθεραπευτή.
Πότε έχει ένδειξη η νευροχειρουργική αντιμετώπιση ;
Η νευροχειρουργική επέμβαση έχει ένδειξη :
• όταν ο πόνος είναι αφόρητος και δεν αντιμετωπίζεται με συντηρητικά μέσα
• όταν έχει αρχίσει και παραλύει το πόδι. Χρειάζεται χειρουργείο τις επόμενες ημέρες.
• στην περίπτωση της ιππουριδικής συνδρομής. Σ’ αυτή την περίπτωση, το χειρουργείο πρέπει να γίνεται ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ.
Τι είναι η ιππουριδική συνδρομή ;
Ιππουριδική συνδρομή είναι μία επείγουσα κατάσταση κατά την οποία πιέζονται πολλά νεύρα μαζί στην περιοχή της οσφύος, από ένα μεγάλο κομμάτι δίσκου.
Κλινικά υπάρχει αδυναμία και στα 2 πόδια, αναισθησία τύπου σέλλας και προβλήματα στην ούρηση, την αφόδευση και την σεξουαλική λειτουργία. Συγκεκριμένα στην ούρηση παρατηρείται κατακράτηση ούρων ή και ακράτεια.
* η ιππουριδική συνδρομή μπορεί -πολύ σπάνια- να οφείλεται σε άλλα αίτια, εκτός από την κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, όπως όγκους της σπονδυλικής στήλης, αιμάτωμα κλπ.
ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ:
Α)ΜΑΛΑΞΗ
Β)ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΝΟ Κ ΕΛΑΧΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΣΤΟ ΝΕΥΡΟ:
Ασκήσεις mckenzie:
http://www.youtube.com/watch?v=B29zSFvlexs
Τενοντίτιδα
Τενοντίτιδα, ονομάζουμε την φλεγμονή των τενόντων του μυοσκελετικού συστήματος του ανθρώπου. Είναι μια συχνή και επώδυνη πάθηση που προκαλεί μεγάλη μείωση της κινητικότητας και της ισχύος των μυών, κάτι που αφαιρεί την ικανότητα από τον ασθενή να επιτελέσει τις καθημερινές του δραστηριότητες.
Όταν ένας μυς συσπάται, μεταφέρει ενέργεια σε ένα οστό για να προκαλέσει την κίνησή του. Η πιο συχνή αιτία τενοντίτιδας είναι η υπερδραστηριότητα κάποιου μυός. Συνήθως, τα άτομα ξεκινούν ένα πρόγραμμα ασκήσεων ή αυξάνουν το επίπεδο των ασκήσεών τους, και αρχίζουν να εμφανίζουν συμπτώματα τενοντίτιδας. Ο τένοντας αδυνατεί να προσαρμοστεί στις νέο επίπεδο δραστηριότητας, και αυτή η κατάχρηση οδηγεί με την σειρά της σε φλεγμονή και τενοντίτιδα.
Τενοντίτιδα εμφανίζεται συνήθως στους τένοντες του δικέφαλου βραχιονίου, των εκτεινόντων και των καμπτήρων του καρπού, των προσαγωγών του ισχίου κτλ.
Στην θεραπευτική αγωγή της τενοντίτιδας περιλαμβάνονται αρκέτα φάρμακα, με εξέχουσα θέση να καταλαμβάνουν τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα τα οποία χαρακτηρίζονται για την διπλή τους δράση, δηλαδή ανακουφίζουν από τον πόνο και ταυτόχρονα βοηθούν στην μείωση της φλεγμονής. Πάντοτε όμως, πριν ξεκινήσουμε οποιοδήποτε από τα πολλά αντιφλεγμονώδη φάρμακα που κυκλοφορούν, πρέπει να συμβουλευτούμε τον προσωπικό μας γιατρό και συγκεκριμένα να ενημερωθούμε για τις ανεπιθύμητες ενέργειες των φαρμάκων αυτών.
Φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση
Σκοπός, είναι η αναλγησία και η εκγύμναση των επηρεαζόμενων μυών, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του κάθε ανθρώπου. Όλα αυτά θα επιτευχθούν με ηλεκτροθεραπεία,υπερηχα,μαλαξη και πρόγραμμα ασκήσεων προσαρμοσμένο στον κάθε ασθενή, το οποίο παρέχει σταθεροποίηση της περιοχής, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι πιθανότητες επανεμφάνισης του προβλήματος.
Ρήξη προσθίου Χιαστού Συνδέσμου
Όταν οι παραπάνω κινήσεις (υπερβολική στροφή, υπερέκταση και πρόσθια ολίσθηση της κνήμης) γίνουν σε μεγάλη δύναμη και σε μεγάλο βαθμό τέτοιο ώστε να ξεπερνά τις δυνάμεις του πρόσθιου χιαστού, έχουμε ρήξη του συνδέσμου. Ο πρόσθιος χιαστός υφίσταται ρήξη συνήθως στη μεσότητά του (70%), ενώ σπανιότερα παρατηρείται απόσπαση της μηριαίας και της κνημιαίας πρόσφυσής του.
Η ρήξη του προσθίου χιαστού μπορεί να ταξινομηθεί ανάλογα με τον αριθμό των ινών που έχουν υποστεί ρήξη.
Σε περίπτωση που ένας αριθμός ινών (μικρός ή όχι) του συνδέσμου έχει υποστεί ρήξη έχουμε ως αποτέλεσμα μερικό περιορισμό της δραστηριότητας με συνοδό πόνο και οίδημα (πρήξιμο) (μερική ρήξη).
Στην περίπτωση που όλες οι ίνες του συνδέσμου έχουν υποστεί ρήξη έχουμε ως αποτέλεσμα αστάθεια στο γόνατο και μεγάλη απώλεια λειτουργικότητας. Συνήθως τραυματίζονται και άλλες δομές του γόνατος όπως οι μηνίσκοι και οι πλάγιοι σύνδεσμοι. Σε αυτοί την περίπτωση η χειρουργικη αποκατάσταση είναι απαραίτητη (ολική ρήξη).
Ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου έχουμε συχνά σε αθλήματα επαφής ( π.χ ποδόσφαιρο, μπάσκετ ) ή σε αθλήματα όπου απαιτούν ξαφνικές αλλαγές πορείας (π.χ. σκί).
Συμπτώματα ρήξης ΠΧΣ, μηχανισμός κάκωσης και Διάγνωση από τον ιατρό ή τον φυσικοθεραπευτή
Οι ασθενείς με ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου συνήθως ακούν ένα χαρακτηριστικό « κρακ » τη στιγμή του τραυματισμού. Τα συμπτώματα συνίστανται σε οίδημα του γόνατος, επώδυνη κινητικότητα της άρθρωσης και δυσχέρεια της βάδισης και φόρτισης του μέλους που μπορεί να εμφανιστούν ακόμα και μετά το τέλος της δραστηριότητας ή την επόμενη μέρα το πρωί σε ελαφριές περιπτώσεις. Στην ολική ρήξη η δραστηριότητα είναι αδύνατο να συνεχιστεί λόγο σοβαρού πόνου και αστάθειας.
Στη διάγνωση συμβάλλει η γνώση του μηχανισμού κάκωσης (τρόπος τραυματισμού), ο αίμαρθρος (η διόγκωση μιας αρθρώσεως από παραχθέν αίμα και οίδημα λόγω τραυματισμού), που αποτελεί συχνά το μόνο κλινικό σημείο, και λειτουργικές δοκιμασίες με συχνότερη τη Δοκιμασία Πρόσθιου Συρταροειδούς, όπου με το γόνατο λυγισμένο η κνήμη μπορει να συρθεί προς τα εμπρός 2-3 εκατοστά, οι οποίες εκτελούνται από τον ιατρό ή τον φυσικοθεραπευτή, και με τις οποίες ελέγχεται η ακεραιότητα του πρόσθιου χιαστού.
rupturing of anterior cruciate
πρόσθιο ''συρτάρι''
Ιδιαίτερη συμβολή στη διάγνωση ρήξεων πρόσθιου χιαστού και των συνοδών οστικών κακώσεων ή τραυματισμών άλλων δομών της άρθρωσης έχει η μαγνητική τομογραφία, το ποσοστό ακρίβειας της οποίας κυμαίνεται από 90 έως 100%.
Η διάγνωση τεκμηριώνεται με την αρθροσκόπηση, με την οποία είναι δυνατή η παράλληλη διάγνωση και αποκατάσταση της συνδεσμικής βλάβης.
Συντηριτική αντιμετώπιση-Χειρουργική αποκατάσταση (αρθροσκόπηση)
Η καλύτερη θεραπεία του συνδέσμου, είναι εκείνη που ταιριάζει ξεχωριστά σε κάθε ασθενή. Τα κριτήρια για το ποια είναι η ιδανική θεραπεία (χειρουργική ή μη) εκτός από την χρονολογική και βιολογική ηλικία του ασθενούς και την έκταση και το είδος των ζημιών που έχουν προκληθεί στο γόνατό του θα πρέπει να σχετίζονται με τις απαιτήσεις του, καθώς και με το γενικότερο επίπεδο των δραστηριοτήτων του (εργασιακές δραστηριότητες, αθλητισμός, χόμπι κ.λ.π.)
Στην συντηρητική θεραπεία, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το γόνατό μας εξακολουθεί να βρίσκεται σε συνθήκες αστάθειας και παράλληλα θα πρέπει να αποφεύγουμε έντονες καταπονήσεις και νέες κακώσεις του γόνατος, ώστε με τον τρόπο αυτό να διατηρούμε ένα καλό επίπεδο ποιότητας στην καθημερινή μας ζωή.
Οι περισσότεροι ασθενείς με μερική ρήξη αναρρώνουν με την κατάλληλη φυσικοθεραπεία.
Η θεραπεία τις πρώτες 72 ώρες έχει ως στόχο την μείωση του πόνου και του οιδήματος γι'αυτό και εφαρμόζεται το Κ.Α.Π.Α.
Κρυοθεραπεία (τοποθετούμε 3-4 φορές την ημέρα από 10 λεπτά πάγο)
Ανάρροπη θέση (τοποθετούμε το πάσχον μέλος λίγο πιο ψηλά από το επίπεδο της καρδιάς)
Περίδεση (χρησιμοποιώντας έναν λεπτό επίδεσμο εφαρμόζουμε ελαφριά περίδεση την περιοχή του τραυματισμού με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε η πίεση που ασκεί να χαλαρώνει προοδευτικά όσο πλησιάζουμε κεντρικά στο σώμα μας)
Ανάπαυση (κατά την ανάπαυση αποφεύγουμε οποιαδήποτε δραστηριότητα η οποία αυξάνει τον πόνο ή τα συμπτώματα. Είναι ιδανικό να ξαπλώνουμε σε μια άνετη θέση)
Από την πρώτη μέρα εως ότου υποχωρήσουν αρκετά τα συμπτώματα μπορεί να χορηγηθεί παυσίπονη και αντιφλεγμονώδης αγωγής.
Τα συνήθη παυσίπονα φάρμακα, χρησιμεύουν τις πρώτες κυρίως ημέρες από την κάκωση και τα λαμβάνουμε μόνο όταν ο πόνος από το γόνατο είναι μη ανεκτός και τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα τα λαμβάνουμε συνήθως για 1 - 2 εβδομάδες ώστε να βοηθήσουμε στην γρήγορη υποχώρηση των οξέων συμπτωμάτων από την άρθρωση (πόνος και οίδημα).
Επί εμμονής των συμπτωμάτων και σε περίπτωση που το ύδραρθρο ή αίμαρθρο δεν έχει υποχωρήσει και εξακολουθεί να προκαλλεί στον ασθενή μεγάλη δυσφορία ο ιατρός με μια λεπτή βελόνη παρακεντήσεως του γόνατος, σε συνθήκες άσηπτες, μπορεί να επέμβει και να προβεί στη λεγόμενη εκκενωτική παρακέντηση του αιμάρθρου.
Αμέσως μετά το οξύ στάδιο και την εφαρμογή του Κ.Α.Π.Α ακολουθείται πρόγραμμα φυσικοθεραπευτικής αποκατάστασης το οποίο έχει ως σκοπό σε πρώτη φάση την αποιδηματική αγωγή και την ανάπλαση των κατεστραμμένων ιστών και αγγείων που εχουμε υποστεί απο τον τραυματισμό κυρίως με φυσικά μέσα (υπέρηχος, laser κλπ) και σε δεύτερη και σημαντικότερη φάση την ενδυνάμωση των μυών που σχετίζονται με την άρθρωση του γόνατος και την βελτίωση της ισορροπίας και της ιδιοδεκτικότητας* αυτής.
Έμφαση δίνουμε στην ενδυνάμωση των οπίσθιων μηριαίων οι οποίοι συγκρατούν την κνήμη προς τα πίσω και υποτίθεται ότι είναι σε θέση να μειώσουν το πρόσθιο συρτάρι. Για να αποφευχθεί ανισορροπία με τον πρόσθιο μυ (τετρακέφαλο) συνίσταται και ταυτόχρονη, αναλογική ενδυνάμωση του τετρακεφάλου.
Ωστόσο το σύνηθες λειτουργικό πρόβλημα στα γόνατα χωρίς χιαστό δεν είναι ο προσθιοπίσθιος ''τζόγος'' αλλά μια αστάθεια στροφικού τύπου για το λόγο οτι ο πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος είναι τοποθετημένος στο γόνατο με μια ελαφρά λοξότητα γι'αυτό μεγάλης σημασίας είναι η ενδυνάμωση όλων των μυών που περικλύουν το γόνατο(προσαγωγοί-απαγωγοί κλπ.).
*Ιδιοδεκτικότητα λέγεται η αίσθηση την οποία έχει ο εγκέφαλος μας για την οποιαδήποτε άρθρωση, στο χώρο.(π.χ. όταν καθόμαστε στο τραπέζι πόσο λυγισμένο είναι το γόνατο μας ενώ δεν το βλέπουμε, ή το πόσο γρήγορα μπορούμε να αποφύγουμε ένα εμπόδιο και το πόσο κοντά ή μακριά βρίσκεται).
Με την κατάλληλη θεραπεία ο ασθενής αναρρώνει και επιστρέφει στην δραστηριότητα σε διάστημα 2 με 8 εβδομάδων.
Η χειρουργική αποκατάσταση απαιτείται σε ασθενείς με ολική ρήξη του προσθίου χιαστού συνδέσμου και σε ασθενείς με υψηλό επίπεδο γενικών και αθλητικών δραστηριοτήτων με στόχο την απόκτηση της μέγιστης λειτουργικότητας και την επιστροφή τους σε εξίσου καλό επίπεδο όπως και πρίν τον τραυματισμό.
Η επέμβαση πραγματοποιείται αρθροσκοπικά και χρησιμοποιείται τεχνιτό μόσχευμα ή συνηθέστερα μόσχευμα από άλλο σημείο του σώματος και πιό συγκεκριμένα κομμάτι είτε από τον τένοντα των οπισθίων μηριαίων μυών είτε κομμάτι από τον επιγονατιδικό σύνδεσμο.
Το πρόγραμμα αποκατάστασης μπορεί να διαρκέσει, μαζί με τις ασκήσεις στο γυμναστήριο, έως και εικοσιτέσσερις (24) εβδομάδες ή έξι (6) μήνες για πλήρη αποκατάσταση.
Το πρόγραμμα είναι ενδεικτικό καθώς κάθε άνθρωπος ανταποκρίνεται διαφορετικά. Η περίοδος αποκατάστασης διαρκεί από 5-12 μήνες.
Η αρθροσκοπική αποκατάσταση της ρήξεως του ΠΧΣ είναι η μέθοδος εκλογής στη διεθνή ιατρική βιβλιογραφία με ποσοστά επιτυχίας πολύ υψηλά.
Ρήξη του υπερακανθίου τένοντα
Ρήξη σημαίνει η διακοπή της ανατομικής συνέχειας του τένοντα. Οι ρήξεις του υπερακανθίου μπορούν να ταξινομηθούν σε οξείες ή χρόνιες ή εκφυλιστικές, όσο αναφορά την αιτία του τραυματισμού και σε μερικές η ολικές ανάλογα με την έκταση της βλάβης. Αυτές που εμφανίζονται πιο συχνά στους αθλητές, είναι οι οξείες και χρόνιες, μερικές και ολικές ρήξεις . Οι ρήξεις μπορεί να συνοδεύονται ακόμα με ή χωρίς εξάρθρημα ή μετατοπισθέν κάταγμα του μείζονος βραχιονίου ογκώματος.
Η επαναλαμβανόμενη τάση στην μυοτενόντια ένωση που ξεπερνάει την αντοχή του ιστού και προκαλεί μικροτραυματισμό και φλεγμονή. Η προοδευτική βλάβη συνεχίζεται αν η επαναλαμβανόμενη τάση ξεπερνάει τον ρυθμό αποκατάστασης των ιστών. Η μυϊκή αδυναμία και η κόπωση καθιστούν τους ιστούς επιρρεπείς σε αυτό το τύπο τραυματισμού.
Ακόμα η πρόσκρουση του μυοτενόντιου πετάλου μεταξύ του μείζονος βραχιονίου ογκώματος (κατάφυση του πετάλου των στροφέων) και του ακρωμίου. Αυτό παρατηρείται όταν κάτι εμποδίζει την ολίσθηση του τένοντα του πετάλου στον ήδη στενό υπακρωμιακό μεσοδιάστημα. Ένας προδιαθετικός παράγοντας για την κατηγορία αυτή είναι το ακρώμιο με σχήμα τύπου ΙΙΙ (αγκιστρωτό).
Συνήθως παρατηρείται πόνος στη σημείο της βλάβης και ανάλογα με την έκταση της βλάβης και περιαρθρικά της άρθρωσης του ώμου. Επώδυνη τροχιά κατά την ανύψωση μπροστά και στα πλάγια πάνω απο το ύψος του κεφαλιού, καθώς και έξω στροφής. Λανθασμένη θέση ώμου και ωμοπλάτης. Συνήθως ο ώμος πέφτει μπροστά με το βραχίονα σε έσω στροφή. Πόνος κατά τον ύπνο και ειδικά όταν ξαπλώνουν πάνω στον προσβεβλημένο ώμο. Σε ολική ρήξη, πλήρης αδυναμία ανύψωσης στο πλάι του χεριού(απαγωγή). Εμφάνιση «τρύπας» στην ωμοπλάτη και περιορισμός της ικανότητας για πραγματοποίηση των χτυπημάτων και κυρίως αυτά στην ευθεία.
Σε πλήρη ρήξη του υπερακάνθιου τένοντα, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι το άκρο μπορεί να διατηρηθεί ακίνητο σε θέση απαγωγής πάνω από 120 μοίρες, αλλα σε μικρότερο ύψος, παρατηρούμαι αιφνίδια πτώση.
Φυσικοθεραπεία
Η θεραπεία σε νεαρά άτομα, είναι συντηρητική με φαρμακοθεραπεία και ακινητοποίηση του μέλους για μικρό χρονικό διάστημα.
Χειρουργική αντιμετώπιση γίνεται μετά από αποτυχία της συντηρητικής θεραπείας και μετά εφαρμόζεται φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση.
Στόχος της φυσικοθεραπείας είναι η αναλγησία, η απόκτηση του πλήρες εύρους κίνησης και η αποκατάσταση της μυϊκής αδυναμιας.
